ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Μια γυναικα σε απογνωση γραφει στον Γιωργο "Αγαπητε Γιωργο,με λενε μαρια και ελπιζω να με βοηθησεις!!Τις προαλλες εφυγα  για την δουλεια,αφηνοντας τον ανεργο συζυγο μου στο σπιτι να βλεπει τηλεοραση ως συνηθως.Δεν ειχα απομακρυνθει περισσοτερο απο 500 μετρα, οταν η μηχανη αρχισε να κανει διακοπες και εσβησε.Το αφησα και γυρισα με τα ποδια στο σπιτι,για να ζητησω τη βοηθεια του συζυγου μου.Τον βρηκα στο κρεβατι με την κορη των γειτονων μου.Ειμαι 52 χρονων,ο αντρας μου 54 και η κορη 25.Οταν αρχισα να τον ρωταω,μου αποκαλυψε οτι η σχεση του με την μικρη διαρκει εδω και 6 μηνες,απο τοτε που εχασε την δουλεια του.Το καταλαβαινω οτι η ανεργια τον κανει να νιωθει αχρηστος και θλιμμενος,του ζητησα ομως να διακοψει την σχεση του με την μικρη και τον απειλησα οτι αν δεν το κανει θα φυγω.Εκτοτε γινεται ολο και πιο απομακρος και φοβαμαι ουι τον χανω.Εγω τον αγαπω,δυσκολευομαι να τον εγκαταλειψω,αλλα δεν αντεχω και την κατασταση αυτη.Μπορεις να με βοηθησεις?"Την επομενη μερα η Μαρια λαμβανει email με την απαντηση του Γιωργου.."Αγαπητη Μαρια,οταν ενα αυτοκινητο κανει διακοπες επειτα απο τοσο μικρη αποσταση,αυτο μπορει να οφειλεται σε διαφορους λογους.Ξεκινα ελεγχοντας αν υπαρχουν σκουπιδια στο σωληνακι του καυσιμου.Αν ειναι καθαρο,ελεγξε την πολλαπλη εισαγωγη και επισης τα καλωδια συνδεσης.Αν τιποτα απο αυτα δεν σου λυνει το προβλημα ,τοτε μπορει να ειναι ελαττωματικη η αντλια βενζινης και να προκαλει πτωση της πιεσης στα μπεκ ψεκασμου.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΑ"

ΑΓΑΠΗ.....

...Η αγαπη θελει αγκαλια ,λιγο κρασι και ενα ζεστο κρεβατι....

Πέρασες σαν αστραπή
σαν φλόγα από μπροστά μου
Κι έμεινα να σ’ ακολουθώ
μονάχα στα όνειρά μου

Μέσα απο'σένα-Μιχάλης Τζουγανάκης

The interview with God

Σοφά Λόγια

Ασκητικη - ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Alkyoni Papadaki Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή 17,94 €

Κλικ για μεγέθυνση Δε φοβάμαι τόσο τις ανοιχτές θάλασσες. Τ'αγρια κύματα.Τα πεινασμένα σκυλόψαρα. Πιο πολύ με φοβίζει η πλήξη των λιμανιών. Η αβάσταχτη απειλή των κάβων...

...ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΛΕΓΑΜΕ...

Είναι άνοιξη! Απόβραδο.
Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά.
Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.
Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν.
Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν.
Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν.
Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πως να ποτιστούν τα όνειρα...
Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις. Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. Με φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό.
-Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης, που να υπηρετεί και να λατρεύει τόσο το εφήμερο όσο εσύ! μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.
- Αμέ Υπάρχει. Οι πεταλούδες! του απάντησα.